07.10.2013
Printer »»»
Sərdar Cəlaloğlu: “Xüsusilə də ölkənin ziyalı kəsiminin mənə səs verəcəyinə ümid edirəm”
“Toplayacağım səsi Azərbaycan cəmiyyətinin siyasi mədəniyyətinin göstəricisi kimi qəbul edəcəm”
“Nemət Pənahlı önündə oturub-duranlar bu gün də Cəmil Həsənli qarşısında oturub-durur”
DSC_0061“Qərb iqtidarı ona görə müdafiə edir ki, Azərbaycan müxalifəti radikaldır”
“YAP-la əməkdaşlığı istisna edənlər ölkədə dəyişilmələrin qarşısında duran qüvvələrdir”
“Mövcud problemlərin doğrudan da həllini istəyən hər kəs ADP-yə səs verməlidir. Insanlar hakimiyyəti adlar, rəqəmlərlə ittiham edən radikal müxalifətə səs verməli deyil. Çünki onların hakimiyyətə gəlməsi yalnız radikal kəsim üçün xeyirlidir. Nə də hakimiyyətə səs verməli deyil. Çünki hakimiyyətin bu insanlara yaratdığı problemlər göz önündədir…”
Bu gün ölkədə 9 oktyabr tarixində keçirilməsi planlaşdırılan prezident seçkiləri ilə bağlı aparılan təbliğat-təşviqat kampaniyası başa çatır. Qızğın debatlar və qarşılıqlı ittihamlarla keçən təbliğat-təşviqat kampaniyası ilə bağlı təəssüratlarını, habelə yaxın gələcəkdə baş verməsi gözlənilən proseslərlə bağlı fikirlərini öyrənmək üçün prezidentliyə namizəd ADP sədri Sərdar Cəlaloğluna müraciət etdik.
- Sərdar bəy, təbliğat-təşviqat kampaniyası başa çatmaq üzrədir. Necə hesab edirsiniz, artıq yekunlaşan bu kampaniya ərzində öz təbliğatınızı yetərincə apara bildinizmi?
- Təbii ki, təbliğat-təşviqat kampaniyası üçün çox qısa bir vaxt ayrılmışdı. Bu vaxt ərzində lazım olan təbliğat-təşviqat işini aparmaq olduqca çətindir. Hətta iqtidarın resursa sahib olmasına baxmayaraq, hakim qüvvənin də ciddi, genişmiqyaslı təbliğat-təşviqat kampaniyası olmadı. Ən mühüm təbliğat-təşviqat vasitəsi televiziyadakı çıxışlar idi ki, buna da həftədə üç dəfə 6 dəqiqə olmaqla vaxt ayrılmışdı. Heç deyilsə bunu birləşdirib namizədlərə 18 dəqiqəlik bir vaxt vermədilər ki, insan öz fikirlərini hərtərəfli əhatə edə bilsin. Təşviqat materiallarının yayılması ilə bağlı da problemlər var idi. Elə olurdu ki, təşviqat materialını cırırdılar və biz bir gündə o yerə dörd dəfə təşviqat materialı vurmalı olurduq. Açıq-aşkar təbliğat-təşviqat kampaniyasına mane olmaq halları da oldu. Materialların vurulmasına, paylanmasına imkan vermədilər. Məsələn, metroda bukletlərin paylanmasına Tağı Əhmədov qadağa qoymuşdu. Halbuki, seçki prosesi Seçki Məcəlləsi ilə tənzimlənir, hansısa idarə müdirinin qərarı ilə deyil. Idarə müdirlərinin öz qərarları ilə prosesə mane olması çox ciddi bir cinayətdir. Seçki Məcəlləsinə görə təbliğat-təşviqat prosesi azaddır və buna qanunsuz müdaxilə etmək olmaz. Lakin metroda belə bir təbliğat aparılmasına imkan verilmədi. Faktiki olaraq bu seçkilər konstitusiyada nəzərdə tutulan azad, ədalətli, bərabər seçkilər kriteriyasından çox uzaqdır.
- Seçkilərdə iştirak edən bütün namizədlər birmənalı şəkildə qalib gələcəklərindən əminliklərini ifadə edirlər. Maraqlıdır, sizin bu seçkilərdə iddia etdiyiniz yer hansıdır?
- Əvvəla onu deyim ki, seçkilərdə insanlar görünüşünə, boyuna, fiziki göstəricilərinə görə qalib gəlmirlər. Qalib gələn ideyalar olur. Hansı ideyaları ki, böyük insan kütlələri qəbul edir, hansı ideyaları ki, kütlə öz xilas yolu kimi görür, həmin ideyalara da səs verir. Lakin çox təəssüf ki, Azərbaycanda cəmiyyətin siyasi maariflənməsi olduqca aşağıdır. Siyasi mədəniyyət səviyyəsi yetərincə olmadığı üçün insanlar deyilən fikirlərdən daha çox kim hakimiyyətə daha yaxındır, kimin fiziki gücü daha çoxdur və s. kimi amillərlə məsələyə yanaşır. Namizədlər içərisində yeganə şəxs mənəm ki, bütün konsepsiyalarımı mətbuatda çap etdirmişəm. Mən başqa partiya liderlərinin də konsepsiyalarına baxmışam. Onlardan bir çoxunun ümumiyyətlə heç konsepsiyası yoxdur. Mən konsepsiyaya malik olduğu iddia edilən namizədlərin konsepsiyasını da konsepsiya hesab etmirəm. Çünki söhbət kiməsə 5 manat verməkdən getmir. Söhbət problemin köklü həllinin konseptual qoyuluşundan gedir. Ayrı-ayrı sahələrə məxsus konsepsiyalar bir-biri ilə əlaqələnmirsə, bir-biri ilə vəhdət yaratmırsa, biz bunu bütövlükdə dövlət siyasəti kimi qəbul edə bilmərik. Bu gün ən böyük problemlərdən biri Azərbaycanda hakimiyyət dəyişikliyinin tədrici olmamasıdır. Elçibəy hakimiyyətə gələndə əvvəlcə Ayaza Mütəllibovu hakimiyyətdən uzaqlaşdırdı, daha sonra seçki keçirildi. Heydər Əliyev də öncə Elçibəyi hakimiyyətdən uzaqlaşdırdı və yalnız bundan sonra seçki keçirdi. Bunlar sübut edir ki, hər iki seçki formal xarakter daşıyıb. Çünki seçkidən öncə hakimiyyət dəyişikliyi inqilabi yolla baş vermişdi. Bu cür seçkilərin yaratdığı problemlər də göz önündədir. Son illər həyata keçirilən seçkilər nəticəsində əhali arasında ciddi gərginliklər var ki, bu gərginliklər fonunda ölkədə hər hansı ciddi dəyişilmələri reallaşdırmaq mümkün deyil. Çünki belə bir cəhd hökmən vətəndaş qarşıdurmasına gətirib çıxardacaq. İraq, Əfqanıstan, Liviya, Suriya və s. hadisələr də bunu göstərir. Biz keçirilən debatlardan da gördük ki, bu cür cəhdlər fəlakətli nəticələrə gətirib çıxarda bilər. 5 dəqiqəlik adi bir debatda bir-birinə yumruq atmaqdan tutmuş təhqirə, təhdidə kimi hər şey baş verdi. Indi təsəvvür edin ki, yüz minlərlə insan təbəqələrə, qruplara bölünüb küçəyə çıxır və hər təbəqə öz maraqlarını müdafiə edir. Bu, ölkə üçün fəlakət deməkdir.- Sizcə, indiki məqamda vəziyyətdən çıxış yolu nədən ibarətdir?
- Biz bütün bunları nəzərə alaraq tamami ilə yeni bir ideya ilə çıxış etmişik. Hansı ki, nə Heydər Əliyev zamanında, nə də indiki iqtidar dövründə bu ideyanı heç kim verməyib. Bu ideya isə Azərbaycanda tədrici keçidlə bağlıdır. Bizim təklif etdiyimiz bu ideyanın əsas özəlliklərindən biri onun bütün problemlərin həllində açar rolu oynamasından ibarətdir. Biz ölkədə korrupsiyanın mövcudluğundan şikayətlənirik. Korrupsiyanın səbəbi nədir? Səbəb ölkədəki təkpartiyalı siyasi sistemdir. Insan hüquq və azadlıqlarının pozulduğunu iddia edirik. Buna səbəb də təkpartiyalı siyasi sistemdir. Təhsil, səhiyyə və s. sahədəki problemlərin də səbəbi eynidir. Sovet hökumətində təkpartiyalı sistemin doğurduğu bütün faciələr bu gün təkrarlanır. Əgər kim deyirsə ki, Azərbaycanda islahatlar aparmaq lazımdır, deməli təkpartiyal sisyasi sistemin dağılmasının vacibliyini anlamalıdır. Çoxpartiyalı siyasi sistemin hakimiyyətdə təmsilçiliyi yaradılmalıdır ki, oradakı qüvvələr bir-birlərinə nəzarət etsinlər. Həm ölkədə vətəndaş qarşıdurması təhlükəsini aradan qaldırmaq, həm də real şəkildə islahatlar aparmaq üçün mütləq koalision hakimiyyətə ehtiyac var. Lakin bu gün iqtidar-müxalifət münasibətləri elə səviyyədədir ki, onlar nəinki bir hakimiyyətdə, hətta az qala bir cəmiyyətdə yaşamaq istəmirlər. ADP-nin seçkilərdəki üstünlüyü ondan ibarətdir ki, iqtidar-müxalifət arasındakı ziddiyyətləri aradan qaldıran, onları birləşdirən və ölkədə dəyişilmələrin tədrici baş verməsinə yönəlik səy ortaya qoyan partiya kimi çıxış edir. Mən hesab edirəm ki, öz uşağının gələcəyini düşünən, mövcud problemlərin doğrudan da həllini istəyən hər kəs ADP-yə səs verməlidir. Insanlar hakimiyyəti adlar, rəqəmlərlə ittiham edən radikal müxalifətə səs verməli deyil. Çünki onların hakimiyyətə gəlməsi yalnız radikal kəsim üçün xeyirlidir. Nə də hakimiyyətə səs verməli deyil. Çünki hakimiyyətin bu insanlara yaratdığı problemlər göz önündədir. Hakim qüvvə 20 ildir ki, dövləti təkbaşına idarə edir və heç bir qüvvəni hakimiyyətə buraxmır. Belə olan halda təbii ki, şüurlu, siyasi savada və mədəniyyətə malik şəxs ADP-yə səs verər. Seçicilərin siyasi mədəniyyətinin hansı səviyyədə olduğu isə başqa məsələdir.
- Seçicilərin siyasi mədəniyyət səviyyəsi sizi qane edirmi?
- Mən virtual aləmdə yazılan bəzi yazılara nəzər salıram. Təsəvvür edin, mənə təklif edirlər ki, öz namizədliyimi Cəmil Həsənlinin xeyrinə geri götürüm. Bu insanlar Cəmil Həsənli ilə mənim fərqimi görə bilmirlər. Bizim siyasi qabiliyyətimiz, siyasi lider üçün tələb olunan keyfiyyətlər, keçdiyimiz yol, xidmətlərimiz və s. onlar bunları görə bilmir. Kim hökuməti daha sərt şəkildə söyürsə, ona daha çox rəğbət bəsləyirlər. Bu həmin kütlədir ki, Nemət Pənahlının qabağında oturub-dururdu, bu gün də Cəmil Həsənlinin qarşısında oturub-durub. Bu baxımdan heç nə dəyişilməyib. Təbii ki, bu cür düşüncə tərzinə malik insanlar mənə səs verməyəcəklər. Bu baxımdan toplayacağım səsi Azərbaycan cəmiyyətinin siyasi mədəniyyətinin göstəricisi kimi qəbul edəcəm. Mən bunu Azərbaycanda radikal dəyişiklik istəyən, qan-qada istəyən qüvvələrlə cəmiyyətin, dövlətin qansız-qadasız inkişafında maraqlı olan qüvvələrin nisbəti kimi dəyərləndirəcəm. Əgər ölkədə hakimiyyət dəyişikliyinin, islahatların normal şəkildə baş verməsini istəyən insanlar cəmi 1%-dirsə, o zaman mən 1% səs alacam. Yox əgər cəmiyyət radikal dəyişikliklərə şahid olmaq, böyük məhkəmələr qurmaq, bu gün hakimiyyətdə olan şəxslərin özünü, ailəsini məhkəmələrə cəlb etmək, onların bütün əmlakını əlindən almaq, onlara qarşı sərt tədbirlər həyata keçirmək əhval-ruhiyyəsindədirsə, o zaman mən səs almayacam. Mənim səs almağım cəmiyyətin özünün siyasi düşüncə tərzi ilə bağlıdır.
- Necə bilirsiniz, bu dəfə də hakimiyyət seçkilərin nəticəsinə “əl gəzdirəcəkmi”?
- Təbii ki, bizim alacağımız səs nəticələrdə eyni dəqiqliklə ifadə olunmayacaq. Uzun illərdir ki, ölkədə seçki saxtakarlığı var. Bu baxımdan seçkilərdə hansı yeri tutacağımı indidən deyə bilmərəm. Mən təbliğat-təşviqat prosesində tədrici dəyişikliklər arzusunda olan insanları nəzərdə tutaraq öz müraciətimi məhz bu kəsimə ünvanlamışam. Bu baxımdan mən seçkidə qalib gəlməliyəm, çünki bunun üçün şansım daha yüksəkdir. Iqtidarın özündə də dəyişikliklər istəyənlər çoxdur. Bu baxımdan qələbəyə daha çox ümid edirəm. Ancaq bu başqa məsələdir ki, insanlar emosiyalara qapılacaq, bir qrup iqtidarın qorxusundan hakim qüvvənin nümayəndəsinə səs verəcək, bir qisim radikal çıxışlarına görə Cəmil Həsənliyə səs verəcək və s. Əgər normal cəmiyyət olsaydı və insanların normal seçim qabiliyyəti olsaydı, o zaman mən özümü bu seçkilərin şəksiz favoriti hesab edərdim. Mən ölkədə tədrici dəyişikliklər istəyən insanların iradəsini ifadə edirəm. Bu isə Azərbaycanda böyük çoxluq deməkdir. Mən xüsusilə də ölkənin ziyalı kəsiminin mənə səs verəcəyinə ümid edirəm.- Vətəndaşların siyasi mədəniyyətin inkişaf etmədiyini vurğulayırsınız. Sizcə, bu durğunluğun səbəbi nədir?
- Bunun səbəbi Azərbaycan müxalifətinin inkişaf etməməsi ilə bağlıdır. Bugünkü mitinqlərə və bundan 20 il incəki mitinqlərə nəzər yetirsəniz görəcəksiniz ki, bunlar demək olar ki, eyni mitinqlərdir. Insanların ölkədə baş verən hadisələrə münasibətinə baxsanız görərsiniz ki, bu, 1988-ci ildəki münasibətlə eynidir. Baxmayaraq ki, 1988-ci ildən bu yana dünya dəyişib, nəsillər dəyişib, Azərbaycan və geopolitik münasibətlər dəyişib və s. Bunların müqabilində Azərbaycan müxalifətində inkişaf, müsbət dəyişiklik yoxdur. Radikal müxalifət hərəkatçı müxalifət psixologiyasına malikdir. Nemət Pənahlı onları necə tərbiyə edibsə, elə də gedirlər. Halbuki, hər bir adam öz üzərində işləməlidir. Hər bir adam təkmilləşməlidir. Təkmilləşmə yoxdur. Mən və bizim partiya 2005-ci ildə siyasi dialoq təklif etdik. Bu gün daha iri addım atmışıq və koalision hökumət ideyası ilə çıxış edirik. Azərbaycanda bir-birini öldürməyə hazır olan qüvvələrin içərisindən bir qüvvə çıxıb, tamamilə fərqli, heç bir tərəfə düşmən münasibət bəsləmədən Azərbaycan cəmiyyətində siyasi dəyişilmələrin yolunu göstərir. Bunu nə iqtidar, nə də radikal müxalifət düşərgəsindən özündə güc tapıb kimsə deyə bilər. Bizim bu qənaətə gəlməyimizi bəzi seçicilər mövqesizlik və ya mövqe dəyişkənliyi kimi başa düşür. Əslində belə deyil. Biz dünyada baş verən prosesləri təhlil edir, dünyanın demokratik dəyişikliklərə verdiyi dəstəyi müşahidə edirik. Bizim müşahidə və təhlillərimizin sonunda gəldiyimiz qənaət bundan ibarətdir ki, bütün dünya yalnız təcridi, dinc dəyişikliklərə dəstək verir. O yerdə ki, dəyişikliklərin qeyri-dinc yolla reallaşması ehtimalı var, o zaman Avropa, Qərb diktatorların yanında durur. Dünyada diktaturaların müdafiə olunmalarının əsas səbəblərindən biri həmin ölkələrdəki müxalifətin radikallığıdır. Bu gün Amerika və Avropa Azərbaycan iqtidarını məhz ona görə müdafiə edir ki, Azərbaycan müxalifəti radikaldır. Digər bir məsələ həmrəyliklə bağlıdır. Problemlərin həlli üçün milli həmrəyliyə nail olmaq vacibdir. Biz millət olaraq bu problemləri həll edə bilərik. Buna nail olmaq üçün “yuxarıdakı” qüvvələr bir yerdə olmalıdır ki, “aşağıdakı” insanlar qardaş kimi çiyin-çiyinə dayanıb problemlərin həllinə nail olsunlar. Bunun üçün koalision hökumət lazımdır.
- Ancaq radikal müxalifət təmsilçiləri iddia edir ki, uzun illərdir ki, xalqazidd siyasət həyata keçirən iqtidarla əməkdaşlıq yolverilməzdir.
- Ola bilsin ki, bizim iqtidardakı qüvvələrlə əməkdaşlıq istəyimiz iqtidara düşmən münasibət bəsləyən qüvvələr tərəfindən satqınlıq kimi başa düşülsün. Kim ki, Azərbaycanın gələcəyini, millətin bütövlüyünü düşünür, torpaqlarımızın yeni işğallara məruz qalmamasını istəyir, onlar yaxşı başa düşür ki, bizim dediyimiz bu yoldan başqa Azərbaycanın xilas yolu yoxdur. Azərbaycan iqtidarı təklikdə heç bir islahat apara bilməz. Təkpartiyalı siyasi sistemlərin təcrübəsi göstərir ki, bu cür islahatlar ya hakimiyyətin məhv olmasına gətirib çıxardır, ya da islahatlar uğursuzluqla nəticələnir. Bunu İran şahının “Ağ inqilablar” paketinin, Qarbaçovun və SSRİ-nin aqibəi və s. də göstərir. Islahatlar cəmiyyətin xeyrinə yalnız bir halda xidmət edə bilər ki, bu islahatlar koalision hökumətlər tərəfindən həyata keçirilsin. Heç bir ölkədə təkpartiyalı qüvvənin uğurlu islahatlar keçirməsi ilə bağlı praktika yoxdur.
- Hakimiyyətə gələcəyiniz təqdirdə koalision hökumət quracağınız, habelə hakimiyyətə gələcək qüvvə ilə də koalision hökumətdə təmsil olunmaq arzunuzu ifadə etməyiniz də cəmiyyətdə birmənalı qəbul edilmədi…
- Biz hakimiyyətə gələcək komanda ilə işləməyə hazır olduğumuzu bildiririk. Çünki adama deyərlər ki, sən özün doğrudan da prezident seçiləcəyin təqdirdə kimlərisə hakimiyyətə dəvət etmək fikrində səmimisənsə, o zaman niyə başqalarının səni hakimiyyətə dəvət etmək fikrinə etiraz edirsən? Və ya niyə buna hazır deyilsən? Yalnız biz deyil, bütün müxalif qüvvələr bu ideyaya, yəni hakimiyyətdəki qüvvə ilə koalisiya yaratmağa hazır olmalıdır. Islahatlar üçün koalision hökumətlər lazımdır. Istər Türkiyədə, istər Amerika respublikalarında, bir sözlə demokratiyaya keçid edən bütün dövlətlərdə qurulan hökumətlərin hamısı koalision hökumətlərdir. İsraildə, Yaponiyada koslision hökumətlərdir. Türkiyədə uzun müddət koalision hökumət hakimiyyətdə oldu. Dünyanın digər inkişaf etməkdə olan dövlətlərində koalision hökumətlər fəaliyyətdədir. Yalnız bu hökumətlər tədrici keçidi təmin edə bilir. Son illər Ərdoğan Türkiyədə təkpartiyalı sistem qurub. Buna görə də onun son vaxtlar həyata keçirmək istədiyi islahatların heç biri reallaşmayıb. Konstitusion islahatlar arzusunda idi, lakin bu islahatlar yarımçıq qaldı. Vəd etdiyi, reallaşdırmağa cəhd etdiyi digər islahatlar da yarımçıq qaldı. Kimlərisə qıraqda qoyub təkbaşına ciddi islahatlar həyata keçirmək mümkün deyil.
- Bəzi müxalifətçilər YAP-la eyni koalisiyada təmsil olunmağı qəbahət hesab edir və bildirirlər ki, hakim partiya ilə hər hansı əməkdaşlıqdan söhbət gedə bilməz. Sizcə, doğrudanmı YAP-la eyni koalisiyada iştirak etmək xalqın maraqlarına xəyanətdir?
- Əgər Əbülfəz Elçibəyin özü kommunistləri, onların müəyyən bir hissəsini hakimiyyətdə saxlamaqla dövləti idarə edibsə, müstəqil Azərbaycan dönəmində siyasi baxımdan yetişmiş müəyyən siyasi qüvvə ilə əməkdaşlıqdan imtina etmək tamamilə yanlışdır. Bu, məsələnin bir tərəfidir. Biz YAP-la əməkdaşlıq etmək istəyimizi söyləməklə demirik ki, YAP-ın dediyini edəcəyik və ya YAP kimi olacayıq. Biz YAP-la əməkdaşlıq çərçivəsində YAP-ın özünü də cəmiyyətdəki müəyyən dəyişikliklərə qoşulmasına nail olmağa çalışacayıq. Azərbaycanda təxminən 10 minə qədər dövlət məmuru var. Əgər onların hər birinin arxasında tərəfdar kimi 200-300 və ya min insan olduğunu nəzərə alsaq, görərik bu, bir neçə yüz min insan edir. Bu, nəhəng bir qüvvədir. Bu qüvvənin əlində sərvəti var. Bunu siz müxalifətə buraxsanız, onları proseslərdən kənarlaşdırsanız və ya onlarla əməkdaşlıqdan imtina etsəniz, bu qüvvə heç bir hakimiyyətin davam etməsinə imkan verməyəcək. Hitler özü də sosial-demokratlarla əməkdaşlıq edib. Daha sonra təkpartiyalı sistemə keçdi. Pinoçet və Franko təcrübəsinə nəzər salaq. Franko Hitlerlə əməkdaşlıq etmişdi. Franko İspaniyada demokratiyaya keçidi necə təmin etdi? Axı bu ölkədə hakimiyyətə müxalifət gəlmədi. Franko özü demokratik seçki keçirdi. Ispaniyada yeni, koalision hakimiyyət formalaşdı. Daha sonra özü hakimiyyətdən getdi və aqibəti də pis olmadı. Onun 40 ilik diktaturasını da, II Dünya müharibəsində etdiyi cinayətləri də ona bağışladılar. Pinoçet hakimiyyətə gələndə minlərlə insan Santyaqo stadionunda güllələndi. Ölkədə geniş repressiyalar həyata keçirdi. 15 ildən sonra özü seçkilər keçirdi. Hakimiyyətə müxalif qüvvələr gəldi və Pinoçetin müdafiə naziri postunda qalması razılaşdırıldı. Sosial-demokratlarla Pinoçet tərəfdarları koalision hökumət formalaşdırdı. Çili xalqı vətəndaş qarşıdurmasına getmədən hərbi xunta rejimindən demokratiyaya keçdi. Bu gün YAP-la əməkdaşlığı qəbuledilməz hesab edənlər bu faktlara nəzər salmalıdır. Məgər doğrudanmı YAP Pinoçet iqtidarından, Frnako rejimindən dəhşətlidir? YAP 20 ildir ki, Azərbaycanda hakimiyyətdədir və artıq bu rejimin xalqın həyatında dərin kökləri var. Biz bunu birdəfəlik silib ata bilmərik. Kim ki, YAP-la əməkdaşlığı istisna edir, buna qarşı gəlir, onlar ölkədə dəyişilmələrin qarşısında duran qüvvələrdir. Onlar bu cür şüarlarla YAP-ı islahatlara vadar edə bilməz. Bununla ölkədə hər hansı dəyişikliyə nail olmaq mümkün deyil.
- Sizcə, YAP-a olan bu münasibət hakim partiya tərəfindən əks-reaksiyaya səbəb ola, onu müxalif qüvvələrə qarşı daha barışmaz mövqedən çıxış etməyə təhrik edə bilərmi?
- Təbii ki, hakimiyyətdəki real qüvvə görürsə ki, hakimiyyətə gəlmək istəyən qüvvə onunla əməkdaşlıq etmək istəmir, o zaman nəyin bahasına olursa-olsun hakimiyyəti əldən verməməyə çalışacaq. “Qabusnamə”də belər bir söz var. Deyir ki, ədalətsiz hökmdar şirin üstündə oturan adam bənzəyir. O bilir ki, vaxt keçdikcə şir daha da acır və şirin üstündən düşən kimi şir onu parçalayacaq. Belə olduğu halda o, şirin üstündən düşərmi? Əksinə, şirin üstündə daha möhkəm oturmağa çalışacaq. Biz elə etməli deyilik ki, bu günə qədər nöqsanlara yol verən, xalqazidd siyasət yürüdən YAP-ın hakimiyyətdən getməsi də çoxsaylı insan itkiləri hesabına baş versin. YAP-ı hökmən qan bahsına, müharibə yolu ilə hakimiyyətdən getməyə vadar etmək vacibdirmi? Biz YAP-çı dediyimiz insanın qohumu, qardaşı ilə dostuq, qonşuyuq. Onlara gedib-gəlirik, yasımız, toyumuz birdir. YAP-la əməkdaşlığı yasaqlayan insanlar çox səthi fikirləşirlər. Bu gün hakimiyyətdə YAP olduğu üçün hakimiyyətə gələn qüvvə əməkdaşlığı ilk növbədə YAP-a təklif etməlidir. YAP özü əməkdaşlıqdan imtina edərsə, bu başqa məsələ. Lakin bütün hallarda bu təklif YAP-a edilməlidir. Bir də, dövlətdə varisçilik məsələsi var ki, dövlətin stabilliyi, uzunömürlülüyü bu varisliklə bağlıdır. YAP-ın fəaliyyətindəki müsbət məqamlar davam etdirilməlidir. Əks təqdirdə hər dəfə sıfırdan başlayacaq və heç bir ciddi inkişafa nail ola bilməyəcəyik.
